ಬೆಂಗಳೂರು: ಗಂಟೆಗೆ 150 ಕಿ.ಮೀ. ವೇಗದಲ್ಲಿ ಚೆಂಡೆಸೆದು ಅಬ್ಬರಿಸುವ ವೇಗದ ಬೌಲರ್‌ಗಳನ್ನು ಭಾರತ ಇದೀಗ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹುಟ್ಟುಹಾಕುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ, ಈ ಪ್ರತಿಭೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಮಾಯಂಕ್ ಯಾದವ್, ಮೊಹ್ಸಿನ್ ಖಾನ್, ಆಕಾಶ್ ದೀಪ್, ಪ್ರಸಿದ್ಧ್ ಕೃಷ್ಣ… ಹೀಗೆ ಭರವಸೆ ಮೂಡಿಸಿದ ವೇಗಿಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ, ಆದರೆ ಅವರ ಗಾಯದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಪಟ್ಟಿಯೂ ಅದಕ್ಕಿಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಈ ವರ್ಷದ ಉಳಿದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಯಂಕ್ ಮತ್ತು ಮೊಹ್ಸಿನ್ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪಂದ್ಯವನ್ನೂ ಆಡದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ, ಭಾರತದ ವೇಗದ ಬೌಲರ್‌ಗಳು ಇಷ್ಟು ದುರ್ಬಲರೇಕೆ? ಪದೇ ಪದೇ ಗಾಯದ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ತುತ್ತಾಗಲು ಕಾರಣವೇನು?
ಈ ಗಂಭೀರ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ, ರಾಜಸ್ಥಾನ್ ರಾಯಲ್ಸ್ ತಂಡದ ಹೈ-ಪರ್ಫಾರ್ಮೆನ್ಸ್ ವೇಗದ ಬೌಲಿಂಗ್ ಕೋಚ್ ಸ್ಟೆಫನ್ ಜೋನ್ಸ್ ಅವರು ಉತ್ತರ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಇದೊಂದು ಬಹುಮುಖಿ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದ್ದು, ಭಾರತದ ಕೋಚಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿನ ನಾಲ್ಕು ಪ್ರಮುಖ ಲೋಪಗಳೇ ಇದಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಕಾರಣ.
- ಕಾರ್ಯಭಾರ ನಿರ್ವಹಣೆಯ ತಪ್ಪು ತಿಳುವಳಿಕೆ
ವೇಗದ ಬೌಲರ್‌ಗಳು ನೆಟ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಅತಿಯಾಗಿ ಬೌಲಿಂಗ್ ಮಾಡುವುದು ಮೊದಲ ತಪ್ಪು. “ಹೆಚ್ಚು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿದರೆ ಉತ್ತಮ” ಎಂಬ ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ನಂಬಿಕೆ ಇನ್ನೂ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಆದರೆ, ಆಧುನಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಇದು ತಪ್ಪು. ವೇಗದ ಬೌಲಿಂಗ್‌ನಂತಹ ಸಂಕೀರ್ಣ ಕೌಶಲ್ಯಕ್ಕೆ ಇದು ಅನ್ವಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬೌಲರ್ ಒಬ್ಬ 50 ಎಸೆತಗಳನ್ನು ಹಾಕಿದರೆ, ಆ 50 ಎಸೆತಗಳೂ ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಹೀಗಾಗಿ, “ಅಭ್ಯಾಸವು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಅಭ್ಯಾಸವು ಒಂದು ಚಲನೆಯನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿಸುತ್ತದೆ” (Practice makes permanent, not perfect) ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಜೋನ್ಸ್. ನೆಟ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಬೆವರಿಳಿಸುವುದು ಕಠಿಣ ಅಭ್ಯಾಸದಂತೆ ಕಂಡರೂ, ಅದು ಪಂದ್ಯದ ದಿನದ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ದೇಹವನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುವಷ್ಟು ತೀವ್ರವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಶೇ.40ರಷ್ಟು ಗಾಯಗಳು ಪಂದ್ಯದ ದಿನವೇ ಆಗುತ್ತವೆ. ಆದರೆ, ಕಡಿಮೆ ತೀವ್ರತೆಯ ನೆಟ್ಸ್ ಬೌಲಿಂಗ್ ಅನ್ನು ಕೂಡ ಕಾರ್ಯಭಾರದ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವುದರಿಂದ, ಇಡೀ ‘ಕಾರ್ಯಭಾರ ನಿರ್ವಹಣೆ’ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯೇ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದೆ. - ಕ್ರೀಡಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳ ಕೊರತೆ
ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಆಧುನಿಕ ಕ್ರಿಕೆಟಿಗರಲ್ಲಿ ಅಥ್ಲೆಟಿಸಿಸಂ (ಸಮಗ್ರ ದೈಹಿಕ ಕೌಶಲ್ಯ) ಕೊರತೆ ಇದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅವರಿಗೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕ್ರೀಡೆಗಳನ್ನು ಆಡುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ನೇರವಾಗಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ಗೆ ವಿಶೇಷತೆಯನ್ನು (specialise) ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ, ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ಚಲನೆಯು ಪುನರಾವರ್ತನೆಯಾಗಿ ‘ಪ್ಯಾಟರ್ನ್ ಓವರ್‌ಲೋಡ್’ ಆಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಕೆಟ್ಟ ಅಭ್ಯಾಸಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಸುರಕ್ಷಿತವಲ್ಲದ ಬೌಲಿಂಗ್ ಶೈಲಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಒಮ್ಮೆ ಈ ಶೈಲಿ ಮೈಗೂಡಿದ ನಂತರ, ಬೌಲರ್‌ನ ತಂತ್ರವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವುದು ಅತ್ಯಂತ ಕಷ್ಟಕರ. ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ದೈಹಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಚಲನಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು (movement programmes) ಪರಿಚಯಿಸುವುದು ಇದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರವಾಗಿದೆ. - ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಕಂಡೀಷನಿಂಗ್
ಭಾರತದ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಕಂಡೀಷನಿಂಗ್ (S&C) ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು, ಪಂದ್ಯದ ದಿನಕ್ಕೆ ಬೌಲರ್‌ಗಳನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುವಷ್ಟು ಉತ್ತಮವಾಗಿಲ್ಲ. “ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಹೈ-ಪರ್ಫಾರ್ಮೆನ್ಸ್ ಮಾದರಿಗಳಲ್ಲಿ ಇತರ ಕ್ರೀಡೆಗಳಿಗಿಂತ 20 ವರ್ಷ ಹಿಂದೆ ಇದೆ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಜೋನ್ಸ್. ವೇಟ್ ಟ್ರೈನಿಂಗ್ ಮಾಡಿದರೆ ಗಾಯವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆಯಿಂದ, ಶಕ್ತಿ ತರಬೇತಿಯನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಬೌಲಿಂಗ್ ಮಾಡುವಾಗ, ಬೌಲರ್‌ನ ಮುಂಗಾಲು ದೇಹದ ತೂಕದ 8 ಪಟ್ಟು ಮತ್ತು ಹಿಂಗಾಲು 4 ಪಟ್ಟು ಒತ್ತಡವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಒತ್ತಡವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು, ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಿದ ಓಟ, ಜಿಗಿತ ಮತ್ತು ಎಸೆತಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಶಕ್ತಿ ತರಬೇತಿ ಅತ್ಯಗತ್ಯ. - ಬಯೋಮೆಕಾನಿಕ್ಸ್ ತಿಳುವಳಿಕೆಯ ಅಭಾವ
ಭಾರತದ ಕೋಚಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಮಾನವನ ಚಲನೆ ಮತ್ತು ಅಂಗರಚನಾಶಾಸ್ತ್ರದ (anatomy) ಬಗ್ಗೆ ತಿಳುವಳಿಕೆಯ ಕೊರತೆ ಇದೆ. ತರಬೇತುದಾರರು ಬೌಲಿಂಗ್ ಶೈಲಿಯು ಹೇಗೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಾರೆಯೇ ಹೊರತು, ಅದು ಹೇಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ (mechanics) ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. “ಪರಿಪೂರ್ಣ ತಂತ್ರ” ಎಂಬುದು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಬೌಲರ್‌ನ ದೇಹವೂ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಎಲ್ಲಾ ಬೌಲರ್‌ಗಳನ್ನೂ ಒಂದೇ ತಾಂತ್ರಿಕ ಮಾದರಿಗೆ ಹೊಂದಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬಯೋಮೆಕಾನಿಕ್ಸ್ ಬಗ್ಗೆ ತರಬೇತುದಾರರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಶಿಕ್ಷಣದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಎಂದು ಜೋನ್ಸ್ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಭಾರತದ ವೇಗದ ಬೌಲಿಂಗ್ ಪ್ರತಿಭೆಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ, ನೆಟ್ಸ್ ಬೌಲಿಂಗ್‌ನಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಉನ್ನತ ಮಟ್ಟದ ತರಬೇತಿಯವರೆಗೂ ಒಂದು ಸಮಗ್ರ, ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮತ್ತು ಆಧುನಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದೆ.
